Movie Movie
Αν και έχω αναφέρει κάποιες αγαπημένες ταινίες είτε έμμεσα, είτε μετά από την πρόσκληση της αγαπητής Cuentos nat και στην οποία απάντησα στο ιστολόγιο της,ωστόσο η discolata μου δίνει την ευκαιρία να παραθέσω και κάποιες άλλες:
1.Irma la douce - The apartment.
Ο λεπτός κυνισμός του Wilder αναδεικνύεται μέσα από εξαιρετικούς διάλογους απλών ανθρώπων που όμως μοιάζουν τόσο ξεχωριστοί.Ο συνδυασμός του Jack Lemmon(απροσδόκητα φινετσάτος για κωμικός) με την Shirley MacLaine είναι μοναδικός και στις δύο ταινίες.
2.Ridicule.
O φακός του Leconte θαρρείς πως είναι ερωτευμένος με τις πρωταγωνίστριες του.Δεν ήξερα ποια από τις ταινίες του να επιλέξω,τελικά η ζυγαριά έγειρε προς τη συγκεκριμένη.Ο Jean Rochefort,απολαυστικός άλλη μια φορά,το ίδιο και το αγωνιώδες κυνήγι των λέξεων που καταδυναστεύει όλους εκείνους που συμμετέχουν σε αυτό,με την τυραννία της οξύνοιας,όπως χαρακτηριστικά την αποκαλεί ο ξεπεσμένος ευγενής προτού αυτοκτονήσει,να παίζει πρωτεύοντα ρόλο σε ένα θέατρο ανθρώπινων αδυναμιών.
3.The ladykillers - The lavender hill mob.
Ο φλεγματικός Alec Guiness δίνει ρέστα σε αυτές τις 2 μαύρες κωμωδίες των Ealing studios,όπου τα μελετημένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια σχέδια δύο συμμοριών ανατρέπονται από τα ειρωνικά παιγνίδια της τύχης.
4.Τα φτερά του έρωτα.
Από τις ταινίες που πεισματικά αρνούμαι να παρακολουθήσω στη μικρή οθόνη,περιμένοντας το καλοκαίρι μήπως και την ξαναδώ σε κάποιον θερινό,για να φύγω το ίδιο συγκλονισμένος κάθε φορά.Στα λίγα λεπτά που μεσολαβούν από τους τίτλους τέλους μέχρι την στιγμή που θα περάσεις την πόρτα της εξόδου και θα ανάψεις βιαστικά τσιγάρο,βρίσκεσαι μετέωρος ανάμεσα στις σκηνές του δρόμου ή της πλατείας και σε αυτές του φιλμ και βαδίζεις στα χαμένα, επαναλαμβάνοντας σαν υπνωτισμένος:"Όταν το παιδί ήταν παιδί..."
5.Croupier.
Ακόμα και αν δεν υπήρχε ο Ντοστογιέβσκη με τον "Παίκτη" ή η προσωπική(περιστασιακή) ενασχόληση με τον τζόγο,η ταινία θα έμπαινε στις αγαπημένες μου για τον κυνισμό και την αίσθηση της νωθρότητας με την οποία ερμηνεύει τον ρόλο του ο υπέροχος Clive Owen.
6.Matrix 1.
Αμφιταλαντευόμουν μεταξύ αυτής της ταινίας,του Star Wars 1(Episode IV) και του fight club.Αν και βρίσκω αριστουργηματική την ταινία του Fincher στο πρώτο ημίωρο,μετά κάπου χάνεται και το story κάνει κοιλιά για να σε ξανακερδίσει πλησιάζοντας προς το τέλος.Για την τελική επιλογή αναγκάστηκα να παρακολουθήσω τη συγκεκριμένη για να θυμηθώ κάποιες σκηνές με αποτέλεσμα να με καθηλώσει από την αρχή μέχρι το τέλος.Αυτό και μόνο ήταν αρκετό για να δικαιολογήσει την απόφαση.
7.O γρουσούζης.
Ορέστης Μακρής.Τίποτε άλλο(αν και αδικώ εδώ τον Τζαβέλα).
ΥΓ1.Θέλω να σημειώσω πως αισθάνομαι άσχημα που ενώ σε αυτό το παιγνίδι των ταινιών συμμετείχα,στο προηγούμενο στο οποίο με είχαν προσκαλέσει η archive και ο houli v δεν είχα συμμετάσχει,έχοντας αποφασίσει να μην ξαναγράψω στο ιστολόγιο.Ελπίζω να με συγχωρέσουν.
ΥΓ2.Ο τίτλος του ποστ είναι δανεισμένος από την ομώνυμη ταινία του Stanley Donen.
1.Irma la douce - The apartment.
Ο λεπτός κυνισμός του Wilder αναδεικνύεται μέσα από εξαιρετικούς διάλογους απλών ανθρώπων που όμως μοιάζουν τόσο ξεχωριστοί.Ο συνδυασμός του Jack Lemmon(απροσδόκητα φινετσάτος για κωμικός) με την Shirley MacLaine είναι μοναδικός και στις δύο ταινίες.
2.Ridicule.
O φακός του Leconte θαρρείς πως είναι ερωτευμένος με τις πρωταγωνίστριες του.Δεν ήξερα ποια από τις ταινίες του να επιλέξω,τελικά η ζυγαριά έγειρε προς τη συγκεκριμένη.Ο Jean Rochefort,απολαυστικός άλλη μια φορά,το ίδιο και το αγωνιώδες κυνήγι των λέξεων που καταδυναστεύει όλους εκείνους που συμμετέχουν σε αυτό,με την τυραννία της οξύνοιας,όπως χαρακτηριστικά την αποκαλεί ο ξεπεσμένος ευγενής προτού αυτοκτονήσει,να παίζει πρωτεύοντα ρόλο σε ένα θέατρο ανθρώπινων αδυναμιών.
3.The ladykillers - The lavender hill mob.
Ο φλεγματικός Alec Guiness δίνει ρέστα σε αυτές τις 2 μαύρες κωμωδίες των Ealing studios,όπου τα μελετημένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια σχέδια δύο συμμοριών ανατρέπονται από τα ειρωνικά παιγνίδια της τύχης.
4.Τα φτερά του έρωτα.
Από τις ταινίες που πεισματικά αρνούμαι να παρακολουθήσω στη μικρή οθόνη,περιμένοντας το καλοκαίρι μήπως και την ξαναδώ σε κάποιον θερινό,για να φύγω το ίδιο συγκλονισμένος κάθε φορά.Στα λίγα λεπτά που μεσολαβούν από τους τίτλους τέλους μέχρι την στιγμή που θα περάσεις την πόρτα της εξόδου και θα ανάψεις βιαστικά τσιγάρο,βρίσκεσαι μετέωρος ανάμεσα στις σκηνές του δρόμου ή της πλατείας και σε αυτές του φιλμ και βαδίζεις στα χαμένα, επαναλαμβάνοντας σαν υπνωτισμένος:"Όταν το παιδί ήταν παιδί..."
5.Croupier.
Ακόμα και αν δεν υπήρχε ο Ντοστογιέβσκη με τον "Παίκτη" ή η προσωπική(περιστασιακή) ενασχόληση με τον τζόγο,η ταινία θα έμπαινε στις αγαπημένες μου για τον κυνισμό και την αίσθηση της νωθρότητας με την οποία ερμηνεύει τον ρόλο του ο υπέροχος Clive Owen.
6.Matrix 1.
Αμφιταλαντευόμουν μεταξύ αυτής της ταινίας,του Star Wars 1(Episode IV) και του fight club.Αν και βρίσκω αριστουργηματική την ταινία του Fincher στο πρώτο ημίωρο,μετά κάπου χάνεται και το story κάνει κοιλιά για να σε ξανακερδίσει πλησιάζοντας προς το τέλος.Για την τελική επιλογή αναγκάστηκα να παρακολουθήσω τη συγκεκριμένη για να θυμηθώ κάποιες σκηνές με αποτέλεσμα να με καθηλώσει από την αρχή μέχρι το τέλος.Αυτό και μόνο ήταν αρκετό για να δικαιολογήσει την απόφαση.
7.O γρουσούζης.
Ορέστης Μακρής.Τίποτε άλλο(αν και αδικώ εδώ τον Τζαβέλα).
ΥΓ1.Θέλω να σημειώσω πως αισθάνομαι άσχημα που ενώ σε αυτό το παιγνίδι των ταινιών συμμετείχα,στο προηγούμενο στο οποίο με είχαν προσκαλέσει η archive και ο houli v δεν είχα συμμετάσχει,έχοντας αποφασίσει να μην ξαναγράψω στο ιστολόγιο.Ελπίζω να με συγχωρέσουν.
ΥΓ2.Ο τίτλος του ποστ είναι δανεισμένος από την ομώνυμη ταινία του Stanley Donen.
posted by still ill @ 10:45 PM
6 Comments:
Οπως καταλαβες, προσπαθούμε με καθε τρόπο να σε κάνουμε να γράφεις γιατί μας αρέσει πολύ να σε διαβάζουμε.Τουλάχιστον εγώ σε πολλά γραπτά σου, βρίσκω τον εαυτό μου.
Keep on plizzzzzzz
Ωστε ετσι,εε;
Καλαααααα!
Στο κείμενο σου έχω μια άγνωστη λέξη . Κάπου γράφεις : 'συγχωρέσουν' . Τι εννοείς . Ειλικρινά δεν σε καταλαβαίνω .
Α ναι , μη το ξεχάσω :
Αλήτη (ακούγεται με πολύ οργή)
Cuentos,με κάνεις να αισθάνομαι ανησυχία αν βρίσκεις τον εαυτό σου μέσα στη "μαυρίλα" που χαρακτηρίζουν τα περισσότερα από αυτά.Και δυστυχώς αυτή επιμένει μιας και εγώ δεν προσπαθώ να βρω αυτό που είμαι αλλά αυτό που δε μπορώ να είμαι:)
(Ωχ,αυτό το παρατεταμένο καλά δεν προμηνύει κάτι ευχάριστο.Πως να την ηρεμήσω που ούτε και η αναισθησία την κάνει καλά.Ο μόνος τρόπος είναι να περάσω στην αντεπίθεση):
-"Δεν μου λες κοπελιά,εσύ δεν θα έπρεπε να ξεκουράζεις το λαβωμένο σου γόνατο,αντί να διαβάζεις τι γράφει ο κάθε επονείδιστος μπλόγκερ;Κάνε μας την χάρη να ξαπλώσεις και να προσέχεις την υγεία σου,νταξ;
(Τώρα,το ότι έβλεπα το matrix και αντί για Trinity διάβαζα archive στις σκηνές όπου η Carrie Ann Moss επιδίδεται στις πολεμικές τέχνες,μάλλον θα πρέπει να με κάνει να ανησυχώ).
Επειδή το λεξικό που έχεις houli v είναι ελλιπέστατο,άσε με να σε διαφωτίσω σχετικά.Συγχωρώ=Δίνω λιγότερα από 20 χτυπήματα στον καραγκιόζη που ζητά άφεση αμαρτιών.(Απαγορεύονται τα χτυπήματα κάτω από τη μέση καθώς και η χρήση αιχμηρών αντικειμένων).
Επίσης σε ευχαριστώ για το κομπλιμάν στο τέλος.Είναι μια λέξη που άκουγα νεότερος από ένστολους του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως,λόγω της χμ...ατημέλητης εμφάνισης.Τώρα με το αραιό μαλλί,τα περιττά κιλά και το πιο clean cut ντύσιμο,περνάω απαρατήρητος.Με έκανες και ένιωσα ξανά νέος.
Με εκτίμηση,
Δρ.Φάουστ:p
Τί εχει το μαυρο δηλαδη? Μια χαρα χρωμα ειναι...
φιλιά
Χμμμ...το γονατο μου ειναι μια χαρα.
Δεν ειδες το ονειρο μου με το σουτιεν;Εκει ειναι τα νεα μου ραμματα(τα οποια εχουν ξεπερασει πλεον τα 50 συνολικα).
Σε φιλω.
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home